Toch komt er een punt in je leven dat je jezelf verplicht voelt om erbij stil te staan of je kinderen wil of niet. 33 jaar, in een relatie, een huis. Eigenlijk vrijwel compleet. Mijn partner al wilde het liefst kinderen een half jaar na start van de relatie. 33 jaar, dat is dan wel het moment om erover na te denken. De realiteit onder ogen zien. Wat zou mij op langer termijn voldoening en blijdschap gaan geven dan de korte termijn pleziertjes. Om een hoop wikken en wegen te besparen (ik blijf een weegschaal) wilden wij er toch voor gaan. Of het zou lukken is een tweede, maar het ligt eenmaal niet zo in mijn aard om me ergens heel druk over te maken, althans…nog niet.
Terugkijkend kan ik denk ik wel met recht zeggen dat ik mij geen soepelere zwangerschap heb kunnen wensen.

Alles begon te draaien nadat de zwangerschapstesten ( nou ja eigenlijk alle 5 de testen op 1 dag) positief waren. De uitslag was “meer dan 3 weken”. Ik herinner mij het goed. Niets erna was meer hetzelfde. Ik vertelde het mijn partner, heel subtiel ik weet het, over de telefoon. Uitzinnig blij was hij. En ik, ik moest nog aan het idee wennen. Het was min of meer gepland, maar we lieten het aan de natuur over. 17 jaar lang aan de anticonceptie (pil) geweest, nooit verwacht dat het binnen een half jaar zou gebeuren.
Dan open je internet. Daar staat “maak een afspraak met een verloskundige”. Ik stond met 1 been in een gaande verhuizing dus besloot voor Verloskundigepraktijk Maashaven te gaan. Dit was voor mij dichtbij wanneer het echt zwaarder zou gaan worden en ik verhuisd ben naar Rotterdam. Nieuw huis, nieuwe stad, nieuw gezien dus een nieuw leven.
Dit was ook de voornaamste reden voor mijn keuze in de verschillende verloskundige praktijken. Na mijn eerste afspraak en de komende erop geen spijt van gehad. Ons gezin zou enorm gemixt zijn. Ik half Nederlands, half Filippijns en mijn partner Servisch. Het voelde dus ook enorm fijn om zoveel verschillende culturen tegen te komen wat enige flexibiliteit zou vragen van de praktijk. Hier hou ik van, flexibiliteit. Niet te stijf, ontspannen (ookal ben je zwanger). Wij werden super ontvangen en ging met veel humor gepaard. Over serieuze zaken omtrent de zwangerschap werd duidelijk gepraat, maar wat mij vooral is bijgebleven en wat ik niet mag vergeten is dat er gezegd wordt er vooral van te moeten gaan genieten. Alle afspraken waren zo gebeurd met een leuk gesprek erbij. Alle controles waren in orde; nette vitale functies ontspannen doen en vooral geen zorgen. Met al mijn vragen kon ik terecht, vooral over het sporten. Mocht ik nog paardrijden? en tot hoe lang? Ik beleef hier erg veel plezier van en brengt enorme rust en ontspanning met zich mee. Gelukkig kon dit nog mits verantwoord. Het was juist goed om zoveel mogelijk te doen als ervoor mits je lichaam dit toelaat. 
Terugkijkend op de zwangerschap: Ik was vanaf begin tot einde zwangerschap niet misselijk, niet merkbaar vermoeider. Ik at gezond en had genoeg beweging. Ik kwam 9 kilo aan en had een bescheidenbuik. Overigens het enige kwaaltje, buiten mijn hormonen om waarschijnlijk (partner ontkende dit heel veilig–verstandig-), was mijn blaas. Elke 15 minuten naar de toilet, of als ik er net vanaf kwam voel de ik mijn blaas meteen vollopen.
Ik keek alweer uit naar elke afspraak met de verloskundige om iets weer te kunnen horen. Ik maakte me nooit echt zorgen want ik voelde de kleine erg vaak in mijn buik.
Bij de 20 weken echo waren we erg benieuwd naar het geslacht. Het werd een meisje. Het was ook geen geheim. Het enigste wat we voor onszelf wilden houden was haar naam. Maar die wisten we al ( al hadden we wel discussies over de spelling). Erop volgend kreeg ik nog wel een medische echo met 32 weken. De placenta zou de uitgang eventueel kunnen gaan blokkeren gezien deze bij de laatste echo zich laag bevond. 
Ik ging mijn laatste weken zorgeloos in. Ik kon nog mijn eigen kleding aan, mijn veters strikken en zelfs mijn teennagels lakken (het is immers zomer). Ik besloot tot 4 weken voor uitgerekende dag te werken zodat mijn verlof erna wat langer zou zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen kwam onze kleine meid een weekje eerder…

“Je kunt de verloskundige bellen wanneer de weeën elke 5 minuten komen en een 1 minuut aanhouden”
Het klinkt zo makkelijk. Stopwatch erbij en tellen maar. Het zou wel eens uren kunnen duren.

Eerder die dag had ik de hondjes ingeladen en was ik naar de duinen gereden voor een lekkere wandeling. Weer thuis aangekomen ging alles als normaal. Ik verveelde me uiteraard snel. Alles was al geregeld. Vluchtkoffer, babykamer klaar, kraampakket op zolder. 
’s Avonds zat ik op de bank en verloor een bijna niet noemenswaardig beetje vocht. Ik dacht het zal mijn blaas wel weer eens zijn. De niet charmante bijzaken bij een zwangerschap. Ik maakte het schoon en vertelde mijn partner voor de grap dat het vruchtwater was. Die zag aan mij dat het een grap was en grapte verder dat ik vast in mijn broek had geplast en zei dat het over 2 dagen past zou komen als hij terug is van een zakenreis in België.  Ik ging richting bed om te slapen. ’s Nachts werd ik wakker tegen half 3. Ik ging stuk van de pijn. Ik maakte hem wakker en we wisten beiden dat het moment toch daar was. Hij liet het bad vollopen en ging mee zitten tellen.
Hij meette elke 5 minuten 20 seconden. Allerlei vragen kwamen naar voren: “Kun je al bellen? Het is wel elke 5 minuten maar niet 1 minuut lang”. Het was best heftig, maar ik had het gevoel toch niet langer te kunnen wachten.Omdat je elkaar toch leert kennen op afspraken bij de verloskundigen kon ze ook goed inschatten dat het misschien toch wel eens snel tijd zou kunnen zijn. Wij deden er langer over dan de verloskundige om naar het ziekenhuis te gaan. Ik had vooraf aangegeven graag in het Ikazia te willen bevallen. Puur omdat het ons eerste kindje is en het voelt “veilig” om in het ziekenhuis te bevallen al maakt het volgens mij niet veel uit wanneer er zich geen complicaties voordoen. Onderweg naar de auto, tijdens de rit naar het ziekenhuis en in de lange ziekenhuishal moesten we weer even stoppen omdat de weeën wel elk minuut leken te komen. Hevige pijnen ook, al vanaf het begin. Het voelde echt als ophouden. Ik werd door de verloskundige (Charity) op de gang opgewacht en naar de kamer begeleid.
Ik deed mijn jas uit en meteen kwam het weer opzetten. Dit vertelde ik ook en ik kon meteen op bed gaan liggen zodat ze kon zien hoever ik inmiddels was.
Ik mocht meteen doorpersen. Dit voelde echter als een opluchting in plaats van het zo lang te hebben moeten ophouden.

En daar was ze dan. Wij waren een minuut bezig, enkele minuten in het ziekenhuis en daar was ze al. Erg snel, erg mooi en erg gezond. De pijn is in een ogenblik erg pijnlijk, maar je voelt ook wel dat je er doorheen moet. Er doorheen gaan, samen met je partner, verloskundige en de verpleegkundige. Geen weg terug en je weet dat de opluchting niet lang op zich laat wachten. Daar was Alyssa, alle vingers en tenen en ja, nog steeds zoals op de echo’s te zien was nog steeds een meisje. Een mooi gemiddeld meisje van 3305 gram geboren om 5.01 uur. Het is maar weer eens gebleken dat een kleine zich niet plannen; papa kon niet meer op zakenreis gaan deze ochtend, Maar dat geeft niet, dat geeft helemaal niet.

Na 3 uurtjes waren we alweer op de terugweg, met zijn drietjes. Thuis aangekomen waren de hondjes van slag. De baasjes waren ineens midden in de nacht vertrokken en normaal zeggen ze altijd even gedag. Nu kwamen ze met nog iemand terug. Van dieren is het prachtig hoe goed ze aanvoelen dat de baby een nieuw lid is van de familie, onze roedel nu. Zelfs tot aan de dag van vandaag waken ze over haar. Ze zijn gek met haar en lijken bij vlagen zelfs trots!

De weken erna is Alyssa echt een voorbeeldige baby geweest. Sliep al snel door ’s nachts, at en dronk goed en kwam na een week weer goed aan. Nog steeds lijkt ze erg veel op papa. Dit is een fijn gevoel, zo is hij net wat extra betrokken. Van klunzen in het begin tot al redelijk geroutineerde ouders, dit alles met dank aan de verloskundigen van praktijk Maashaven en Kraamzorg Rotterdam. Ook wil ik niet vergeten mijn moeder te noemen die ik redelijk vaak in het begin aan de telefoon had als ik het niet meer wist en onzeker werd.
Alyssa is nu 4 maanden oud. Uiterlijk van papa en karaktertje van mama! Ze volgt netjes haar curves in gewicht en lengte en wij zijn nog steeds apetrots. Hoe het kan dat de zwangerschap en bevalling tot de eerste weken zo makkelijk is gegaan? Ik ben er van overtuigd dat het komt door 1 woord; ontspanning. 
We hebben ons vrijwel nergens druk over gemaakt, leefden ons leven zo goed als mogelijk als ervoor. Sporten, veel het huis uit, werken en vooral humor. Deze eigenschappen waren ook te vinden in de verloskundige praktijk. Dit versterkte alleen maar de ontspannenheid die ertoe leidde dat tot de dag van vandaag in de drukte ook nog gelachen wordt.

Groetjes,

Jessica, Milan en Alyssa